ΑΠΟΡΙΕΣ...

Κάποιος γνωστός μου διαβάζοντας κάποια κείμενα μου,παραπονέθηκε:
Δεν είναι σωστό-λέει-να κατηγορείς τον τόπο σου δημόσια Το βλέπει τόσος κόσμος...
Και έχω την εξής εύλογη απορία που θα ήθελα εάν μπορεί κάποιος να μου την λύσει:

Οταν στην πόλη που κατοικώ,δεν υπάρχουν διέξοδοι(πολλώ δε μάλλον για την νεολαία)
και κανείς δεν ανησυχεί,δεν προβληματίζεται,δεν κάνει κάτι βρε αδελφέ!
Τυποποιημένη ζωή,τυποποιημένη ενημέρωση,τυποποιημένη διασκέδασή,όλα για το φαίνεσθαι,αλλά για το είναι τι;
Και μου λέτε οτι δεν πρέπει να τα λέω και να τα γράφω;
ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ.ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ!
Και εγώ θα γράψω ΜΠΡΑΒΟ!
Μέχρι τότε όμως,θα γράφω ΚΡΙΜΑ..!

Είμαι γυφτάκι

Πανούσης Τζίμης

Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου

με τα τραγούδια πατσαβούρια μου γυαλίζω το παρμπρίζ

και τα όνειρά σας σε στάσεις λεωφορείου

με τα λουλούδια, τα κουλούρια μου πουλάω και την ψυχή μου

Στα παιδιά σας σε τάφους γυμνασίου

τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή

Γλώσσα σφουγγάρι, δαίμων του κυλικείου

στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές

Και τα τσιράκια του άρχοντα ηλιθίου τους κοπαδίτες

τους μουγκούς, τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες

Δουλειές με φούντες μπαίνω με τα τσαρούχια

στο σαλονάκι της Ευρώπης, μια ζωή πρετ α πορτέ με περιμένει

Κάνω παιχνίδι με λόγια και με νότες

έχω κρυμμένα τραγουδάκια στα μανίκια, στα μπατζάκια

γητεύω κότες., άγουρα κοριτσάκια

και τα φυτεύω στο κρεβάτι με τα κέρατα να εξέχουν

Στα τασάκια από έρωτες καπότες

με γουρουνάκια κουμπαράδες να κυλιέμαι στα λεφτά

Βαράω κουδούνι στης καφετζούς της πόρτες

η σκονισμένη νεολαία σαβανωμένη συνολάκια

Κάνει νάζια σε ντίσκο καρμανιόλες

θεατές και νικημένοι ονειρώξεων λεκέδες

Είμαστε όλες ένα μάτσο βιόλες

σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες