ΣΧΟΛΙΑΚΙ...

Διάβασα ένα πολύ ωραίο σχόλιο την Κυριακή στο Θέμα και το μεταφέρω αυτούσιο
Δεν υπάρχει νύχτα…, την πά-
τησε το τραίνο. Την έχω χε-
σμένη και κατουρημένη τη νύ-
χτα της εγχώριας διασκέδα-
σης από την γκλαμουράτη με
στρας και λαμέ μέχρι την αρκουδιάρικη
αραβοτούρκικη μ’ όλο το Λεχριστάν επάνω
στα τραπέζια και γαμώ τα τσιφτετέλια όταν
τα χορεύουν περίεργης ράτσας αρσενικά
και κάτι τσούπρες που κουνιούνται έτσι
επειδή θέλουν να δείξουν πώς το κάνουν…
Ρε, τι δουλειά έχουν με τη μουσική και
τον χορό αυτά τα καψουροσουξέ που μα-
στουρώνουν τους γύφτους με τα παλιοσί-
δερα φορτωμένα στα ντάτσουν, τους Αλβα-
νοκοσοβάρους με τα καλάσνικοφ και τους
ταρίφες πάνω στο τιμόνι; Μας την έχουν
πέσει…, έστω και καθυστερημένα… Σαν
να την είχαν στημένη πριν 40 χρόνια…, από
τότε περίπου που ξεκίνησε η ζημιά…
Δ εν χρεώνω τίποτα σε βάρος της
χούντας των συνταγματαρχών. Κα-
μία ευθύνη. Στη μνήμη μου έχει
καταγραφεί σαν ανέκδοτο η δικτατορία.
Μια μαϊμού κατάσταση…, που δεν είχε
τη δύναμη και την αλήθεια να επηρεά-
σει, να διαμορφώσει, να επιβάλει ήθος,
κουλτούρα, άλλη σκέψη. Ο σοσιαλισμός
του κώλου του Ανδρέα να έπαιζε πολιτι-
κά στην Ελλάδα την περίοδο της συμμο-
ρίας του κλόουν Παπαδόπουλου πάλι η
κατρακύλα θα έπαιρνε κανονικά τον δρό-
μο της…, διότι πάνω από τα κόμματα, πέ-
ρα από τις παπαριές των πολιτικών εδώ
στο Σκυλαδιστάν παίζουν μπάλα εκείνες
οι ανεξέλεγκτες λαϊκές δυνάμεις, εκείνα
τα λαϊκά γούστα που μπασταρδεύουν και
εκπορνεύουν ό,τι ωραίο και λεβέντικο και
παραδοσιακό…
Λ έω ότι δεν υπάρχει νύχτα… Και την
πηδάνε κάτι λούμπεν λαϊκά ακού-
σματα που τα γουστάρουν σκύλοι
και σκύλες και να πάνε να γαμηθούνε οι
φράγκοι με την κωλοευρώπη τους. Αρα,
αφήστε στην άκρη τις μαλακιούλες και τις
δήθεν συνωμοσίες για τη διάβρωση εκ των
έσω…
Πώς είπατε; Ναι, έτσι ακριβώς είναι…,
όπως το λέτε…, ελιτισμός! Ναι, είμεθα ποι-
οτικοί. Υπάρχουμε κι εμείς…, δεν είστε μό-
νον εσείς, κουφάλες. Σκοτώστε μας!..., επει-
δή δεν νιώθουμε σ’ αυτή τη χώρα ότι είμε-
θα ταξική κοινωνία…, όλοι στο ίδιο τσου-
βάλι, όλοι λινάτσες μια από τα ίδια και κατ’
ευθείαν για τα μπάζα. Ετσι είναι, μισούμε
τη χολερική μουσική κι όχι μόνον γυρίζου-
με την πλάτη, κλείνουμε τα αφτιά σ’ αυτή
τη λέπρα που εκτός συνόρων ακούγεται
μετά λατρείας κατά Ιστανμπούλ μεριά…,
και ακολουθούν από κοντά και τα γύρω χω-
ριά Αλβανία, Βουλγαρία…
M ην παρεξηγηθούμε. Μιλάμε για
τα σκατά, δεν μιλάμε για την κα-
λή λαϊκή ελληνική μουσική. Μι-
λάμε για το φτηνό, το ρηχό, το σαχλό, το εύ-
κολο, το χαβαλεδιάρικο τραγούδι που είναι
ντροπή και σαν στίχος, μια σκέτη προσβο-
λή. Δεν μιλάμε για τα χίλια τουλάχιστον κομ-
μάτια, διαμάντια αληθινά, που μελαγχολι-
κά και τρυφερά σου ακουμπάνε την ψυχή
και θέλεις να τα κρατάς μέσα σου. Δεν μι-
λάμε για Τσιτσάνη και Βαμβακάρη, Καλ-
δάρα και Ζαμπέτα, Μίκη και Μάνο, Ξαρ-
χάκο και Λοΐζο, Κουγιουμτζή και Σαββό-
πουλο.
Σ αν μαγεμένο το μυαλό μου και Τα
ματόκλαδά σου λάμπουν είναι κλασική
μουσική. Αυτά, όπως κι άλλα τραγούδια,
είναι αιώνια, διότι κάποια δεν πεθαίνουν
ποτέ. Οπως δεν θα πεθάνουν κάποιοι χο-
ροί. Στη νύχτα γίνεται κατάθεση ψυχής.
Η μουσική είναι πράμα μαγικό, θεϊκό, μυ-
στικό, είναι μορφή ανώτερης σκέψεως.
Ο νεόπλουτος της δεκαετίας του ’70 με τα
φράγκα του σαν χυδαίος πελάτης έβαλε
κωλοδάχτυλο στη νύχτα.
Εγώ προτιμώ τα μαγαζιά που σε κα-
λούν να λειτουργήσεις μυητικά. Φυλετι-
κά. Μαγαζιά της νύχτας με ταυτότητα μου-
σικής. Οχι μπερδεμένα κωλάδικα, βλάχι-
κα και με ζεϊμπέκικα, πεντοζάληδες και
με καρσιλαμάδες. Ωπα, ρε.

* Ο Νίκος Καραγιαννίδης είναι ιδρυτής
της εφημερίδας «ΦΙΛΑΘΛΟΣ»
και αρθρογράφος της