"ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ"

Σήμερα το μεσημέρι είπα να πάω σπίτι μου από άλλη διαδρομή...(με το ποδήλατο πάντα)!
Ξεκίνησα από την άδεια Ερμού...
εκεί στο τέλος της,μεζετζίδικα γεμάτα κόσμο,χαρούμενες παρέες νεαρών,αντιστάθμιζαν τα γεμάτα γκράφιτι κλειστά μαγαζιά(λόγω ώρας και λόγω καταστάσεων)....
προχχώρησα την Μικρασιατών προς το ποτάμι...
ήρεμες γειτονιές,μακρυά από τα δήθεν και την βουή του κέντρου....
μονοκατοικίες όμορφες,γεμάτες λουλούδια,άλλες παλιές αυθεντικές,άλλες ανακαινισμένες,
αλλά με κοινό χαρακτηριστικό το μεράκι αυτών που κατοικούν σε αυτές...
έκανα διάφορα ζιγκ-ζαγκ...
Αριστοτέλους,Χείρωνος,Αδμήτου,Κραυσίδωνος....σιγά,ήρεμα,με μουσικές διάφορες να σιγουφαίνονται στο μυαλό μου...και εικόνες μπροστά μου...
ααα εικόνες! τα μάτια μου ρουφούσαν το ωραίο! το ήρεμο!τις γάτες που λιάζονταν,τις νεανικές παρέες που γελούσαν στον ήλιο ανέμελα....
έφτασα κάποτε σπίτι μου....στο cult κουτούκι στην γωνία ένα μπουζούκι αναμεσα στα τραγούδια των θαμώνων,συμπλήρωσε το σκηνικό..
Η Κούκη(η γάτα μου),με περίμενε όπως κάθε φορά για τα χάδια του καλοσωρίσματος...
και τότε θυμήθηκα το διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη και πήγα και το διάβασα ξανά...
"Ζητείται ελπίς"